Το απόγευμα της Τετάρτης οι Μ.Φ., Κ.Δ., Β.Α., Δ. Γ., και 3 άλλα παιδιά από άλλες γειτονιές είχαμε καθήσει σε ένα καφενείο στη γωνία Μακρυγιάννη και Διονυσίου Αρεοπαγίτου (μετρό Ακρόπολις) για να πάρουμε μια ανάσα και να δούμε τί θα κάνουμε.
Το πρώτο συμπέρασμα που ήταν φανερό κι από νωρίς ήταν ότι ο κόσμος επέστρεφε προς το κέντρο. Εβλεπες ανθρώπους να κάθονται στα καφενεία ή κάτω στον πεζόδρομο βαμμένοι με τα χρώματα του πολέμου (riopan το καλύτερο κονσίλερ) και να σου λένε όλοι το ίδιο: Παίρνουμε μια ανάσα και γυρίζουμε.
Πολλοί με την ίδια εμφάνιση έβγαιναν από το μετρό και κατευθύνονταν προς το Κέντρο.
Οταν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε προς Πύλη Αδριανού για να δούμε τί θα κάνουμε άρχισε το γλέντι. Μπήκαν στον πεζόδρομο της Δ. Αρεοπαγίτου 2 διμοιρίες και μια ομάδα των ΔΙΑΣ. Χτυπούσαν ανεξέλεκτα!.
Ο Κώστας Δ. κι εγώ μπήκαμε σε κάτι ταβέρνες τελείως τουριστικές που βρίσκονται εκεί. Ο καθένας σε άλλη, Και στις δύο συνέβη το ίδιο. Οι ματατζήδες έριξαν δακρυγόνο στα τραπέζια που κάθονταν τουρίστες. Και στις δύο υπήρχαν μικρά παιδιά 7-4 - 11 ετών και ίσως και πιο μικρά.
Μέσα στις ταβέρνες ροντέο. Ιάπωνες και σύντροφοι ανακατεμένοι να ψεκάζονται με ριοπάν. Τα παιδιά να κλαίνε σπαρακτικά κ.ο.κ.
Στην ταβέρνα που ήμουν εγώ είχε συνοστιστεί κόσμος στην πόρτα και εμπόδιζε τους ματατζήδες να μπούνε μέσα γιατί υπάρχουν παιδιά. Χτύπησαν το σερβιτόρο. Ο κόσμος έβριζε αγανακτισμένος.
Οι ΔΙΑΣ κυνηγούσαν τον κόσμο μέσα στον πεζόδρομο με καουμπόϊκο τρόπο. Εριξαν Κρότου-Λάμψης στη Μακρυγιάννη.
Είδα με τα μάτια μου να μπαίνουν στα στενά της Πλάκας με τις μηχανές με μεγάλες ταχύτητες συμπαρασύροντας τα πάντα και να κυνηγούν ακόμη και στο πρανές του αρχαιολογικού χώρου που ξεκινάει από το άγαλμα του Μακρυγιάννη.
Οι μάγκες έκαναν προσαγωγές έφιπποι κρατώντας το θύμα τους πεζό. Σκηνές λευκής τρομοκρατίας '46.
Σιγά μην κλάψω σιγά μην φοβηθώ στο δρόμο θα μείνω και θα αγωνιστώ.
Το πρώτο συμπέρασμα που ήταν φανερό κι από νωρίς ήταν ότι ο κόσμος επέστρεφε προς το κέντρο. Εβλεπες ανθρώπους να κάθονται στα καφενεία ή κάτω στον πεζόδρομο βαμμένοι με τα χρώματα του πολέμου (riopan το καλύτερο κονσίλερ) και να σου λένε όλοι το ίδιο: Παίρνουμε μια ανάσα και γυρίζουμε.
Πολλοί με την ίδια εμφάνιση έβγαιναν από το μετρό και κατευθύνονταν προς το Κέντρο.
Οταν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε προς Πύλη Αδριανού για να δούμε τί θα κάνουμε άρχισε το γλέντι. Μπήκαν στον πεζόδρομο της Δ. Αρεοπαγίτου 2 διμοιρίες και μια ομάδα των ΔΙΑΣ. Χτυπούσαν ανεξέλεκτα!.
Ο Κώστας Δ. κι εγώ μπήκαμε σε κάτι ταβέρνες τελείως τουριστικές που βρίσκονται εκεί. Ο καθένας σε άλλη, Και στις δύο συνέβη το ίδιο. Οι ματατζήδες έριξαν δακρυγόνο στα τραπέζια που κάθονταν τουρίστες. Και στις δύο υπήρχαν μικρά παιδιά 7-4 - 11 ετών και ίσως και πιο μικρά.
Μέσα στις ταβέρνες ροντέο. Ιάπωνες και σύντροφοι ανακατεμένοι να ψεκάζονται με ριοπάν. Τα παιδιά να κλαίνε σπαρακτικά κ.ο.κ.
Στην ταβέρνα που ήμουν εγώ είχε συνοστιστεί κόσμος στην πόρτα και εμπόδιζε τους ματατζήδες να μπούνε μέσα γιατί υπάρχουν παιδιά. Χτύπησαν το σερβιτόρο. Ο κόσμος έβριζε αγανακτισμένος.
Οι ΔΙΑΣ κυνηγούσαν τον κόσμο μέσα στον πεζόδρομο με καουμπόϊκο τρόπο. Εριξαν Κρότου-Λάμψης στη Μακρυγιάννη.
Είδα με τα μάτια μου να μπαίνουν στα στενά της Πλάκας με τις μηχανές με μεγάλες ταχύτητες συμπαρασύροντας τα πάντα και να κυνηγούν ακόμη και στο πρανές του αρχαιολογικού χώρου που ξεκινάει από το άγαλμα του Μακρυγιάννη.
Οι μάγκες έκαναν προσαγωγές έφιπποι κρατώντας το θύμα τους πεζό. Σκηνές λευκής τρομοκρατίας '46.
Σιγά μην κλάψω σιγά μην φοβηθώ στο δρόμο θα μείνω και θα αγωνιστώ.
111
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου